Aaf zit op het juiste spoor bij de NS: ze ontdekte hoe mooi en passend een participatiebaan kan zijn.

Aaf (30) uit Delft heeft ongeveer dertig tattoos, waaronder drie dino’s en twee katten. Ze houdt van muziek, maar heeft zelf het geduld niet om te spelen. Ze gaat wél geduldig zitten om haar verhaal te delen. Niet omdat het bijzonder is, maar juist omdat het herkenbaar kan zijn voor anderen. Ze miste weleens mensen ‘zoals zij’ die netjes in vier jaar tijd hun HBO-studie afronden en tóch in een participatiebaan terechtkomen. “Ik heb lang gedacht: dát wil ik niet. Maar ik heb ontdekt dat het juist heel mooi en passend kan zijn.”

Tot in de puntjes geregeld‍

‘Wil ik dit de rest van mijn leven doen’ is een vraag die bij de meeste mensen op enig moment opduikt. Zo ook bij Aaf. Logopedie kwam op haar pad, ze raakte enthousiast en rondde de studie in vier jaar tijd af. De praktijk viel tegen: “ik zag veel cliënten op een dag en bereidde de afspraken tot in de puntjes voor. Daarnaast voerde ik gesprekken met ouders en scholen. Ik deed mijn werk zoals het me was uitgelegd en hield me aan de regels. Als het tijd was om naar huis te gaan, kon ik mijn werk moeilijk loslaten.” Na anderhalf jaar concludeerde Aaf dat het niet meer ging. Ze viel uit met een burn-out. “Logopedie is echt een prachtig vak,” zegt ze. “Maar de werkdruk kan hoog zijn en in mijn geval zat ik op een werkplek die gewoon niet bij me paste.”

Ken je die beelden van Amerika tijdens de financiële crisis in de jaren twintig? Banencreatie zag er toen zo uit: in de supermarkt trok één werknemer het boodschappentasje van de rol,  een ander deed het open en weer een ander legde de boodschappen erin. Dát was mijn beeld van een participatiebaan.”(Aaf, projectondersteuner bij de NS)

Op zoek naar de juiste werkomstandigheden ‍

Aaf kwam in eerste instantie in de Ziektewet terecht. Nadat ze met haar werkgever een vaststellingsovereenkomst sloot, kreeg ze een WW-uitkering. In de acht maanden dat ze thuis zat, ging ze op zoek naar de juiste ondersteuning: “In die periode heb ik veel kastjes en muren gezien: wie kan me helpen?” Jobcoach Joyce vult aan: “kandidaten raken snel het vertrouwen in zichzelf kwijt en worden somber. Je hebt doorzettingsvermogen en een positieve blik nodig om zelf actie te kunnen ondernemen.” En dát had Aaf: “Ik wílde werken, alleen dan wel onder de juiste omstandigheden.” Ze vond die baan met de juiste omstandigheden bij de NS.

Grenzen stellen (met een glimlach)‍

Sinds 1 april 2024 is ze werkzaam als projectondersteuner bij de NS. Hier kwam ze op eigen verzoek in contact met jobcoach Joyce Wick van Jobstap. Joyce herinnert zich hun eerste gesprek goed: “Ik heb je leren kennen als iemand die zich heel goed kan aanpassen. Daarnaast wist je heel helder wat je wilde, maar je vond het lastig om je grenzen aan te geven. Daar zijn we mee aan de slag gegaan.” Samen maakten ze een signaleringsplan om voor Aaf, haar leidinggevende en collega’s, inzichtelijk te maken welke signalen bij Aaf op stress wijzen en wat zij vervolgens nodig heeft. “Ik kon met een grote glimlach zeggen dat ik boos was,”zegt Aaf lachend. “Joyce leerde me dat grenzen stellen niet gemeen is, maarjuist gezond.” Aan de hand van oefeningen en gesprekken gericht op onder meerpersoonlijke waarden en communicatie, blijven ze werken aan een positiefzelfbeeld, zelfvertrouwen en assertiviteit. 

Vroeger dacht ik: de aarde stopt met draaien als ik nu een beslissing neem. Nu weet ik: dat gebeurt niet. De aarde draait door – ook als ik om een extra kop koffievraag.” (Aaf, projectondersteuner bij de NS)

Ruimte voor openheid en eerlijkheid‍

Het traject met Aaf is voor Joyce een voorbeeld van veerkracht vanuit een optimistische, leergierige houding. “Ik vind het ongelofelijk wat Aaf de afgelopen jaren allemaal heeft gedaan. Ze is ook heel dapper; hoe ze het gesprek aangaat met anderen en voor zichzelf opkomt tegenwoordig.” Aaf is vanaf het begin erg open geweest: “soms moet ik een beetje prikken, maar het komt er uiteindelijk altijd uit.” Volgens Aaf biedt Joyce hier alle ruimte voor: “ik kan erop vertrouwen dat je doorvraagt als dat nodig is en dat je oprecht bent. Door jouw relaxte houding straal je autoriteit uit, dat vind ik tof.” Allebei vinden ze openheiden eerlijkheid heel belangrijk in de coaching.

“Aaf heeft mij laten zien dat mensen heel veerkrachtig kunnen zijn als ze bereid zijn om aan zichzelf te werken vanuit een optimistische houding.” (Joyce Wick, Jobcoach)

Didn’t get the memo‍

Aaf is ontzettend gegroeid de afgelopen tijd. Maar één moment is Aaf en Joyce vooral bij gebleven. Er was Aaf iets ten gehore gekomen wat haar zo had geraakt dat ze gedurende drie weken lang, tijdens haar vakantie, dacht: “dit was het dan. Ik kom niet meer terug.” Met steun van Joyce ging ze toch het gesprek aan met haar leidinggevende. “Wat bleek? Ik dacht iets gehoord te hebben wat precies in mijn ‘afwijzingspuzzel’ paste. Maar het zat anders. Ik heb moeten leren hoe dingen écht bedoeld worden. Ik heb vaak het gevoel dat iedereen het memo heeft gehad behalve ik.” Het gesprek met haar leidinggevende bracht Aaf veel rust. En het leidde tot meer openheid richting collega’s.”

Het volgende perron  ‍

Aaf zit op de juiste plek bij de NS. Haar werkplek is aangepast aan haar behoeften, ze kanthuiswerken, kent geen deadlines in het werk, na een dag van zes uur gaat de laptop dicht en ze krijgt hulp bij het afbakenen van haar werk(tijden). Welke wensen heeft zij richting toekomst? Dat vindt ze een lastige vraag: “Ik hou niet van doelen stellen. Maar ik heb me wel ingeschreven voor toneel in Delft: lekker creatief, nieuwe mensen leren kennen. Ook spannend, want ik weet niet wat ik kan verwachten.” Machinist worden lijkt haar ook geweldig. Dat kan alleen niet vanwege de medicatie die ze slikt. “Maar als ik een superkracht zou kunnen uitzoeken? Dan zou een 360-graden superscan mét filter wel helpen.”

Heb je net als Aaf interesse in begeleiding door Jobstap? Bekijk onze diensten en neem contact op met een coach in jouw regio.